Enlighten Next - Stuart Hameroff - 11 Eylül 2012
Roger ve benim modelimize göre Singer’ın gama senkronizasyonu, beyin mikrotübüllerinde saniyede 40 kez olan kuantum durumu çöküşlerinin kanıtıdır.

Bu yüzden -bize göre- beyin gama dalgası 40hz. ve üzerine çıkartılabilirse; ancak buna ek olarak, süreçte bazı okült teknikler kullanılırsa, gerçeklik iradi olarak (arzu doğrultusunda) var edilebilecektir.

- Many Worlds paralel evren yorumuna göre ölçüm yapılınca paralel evrenlerden sadece ölçüm yapılan evren (süperpozisyon olasılığı) ölçenin evreninde çökmekte (gerçek olmakta), ama diğerleri de varlıklarını sürdürmekte, decoherence ile dağılmamaktadırlar.

- Many Minds paralel evren yorumuna göre her şey zihindedir; paralel evrenler hep vardır, ama tümü bilinçtedir; onlardan birini sadece zihin seçmektedir.

Many Minds ile paralel evrene atlamanın –iddia ettiğimiz gibi- ne kadar kolay olduğu ortaya çıkmaktadır; çünkü bu yorumda, diğer yorumlar için gereken enerjiye lüzum kalmamaktadır.

Bu bilgileri aktardıktan sonra sizi, fizik konusundaki önyargılarınızı atıp, bu ilginç diyara adım atmaya (ilk adımı da bu yazım ile atmaya) davet ediyorum.

Oysa 1928 yılına İngiliz fizikçi ve matematikçi Paul Dirac bir denklem keşfeder. Bu denklem ile Einstein rölativite yasası ve bu yasaya uymayan kuantum gerçekleri uzlaşmaktadırlar. Ancak matematik formülün işlemesi için farklı bir elektrona gerek vardır!

1932 yılında Amerikalı fizikçi Carl Anderson formüle uygun “farklı elektron”u keşfeder.

Kuvveti taşıyan (kütlesi olMAYAN) parçacıklar (bozonlar) tam spin sahibidirler; yani tamdırlar. Madde olarak ortadan bölünmüş evrenin (makrokozmosun) üyeleri sayılmazlar; çünkü kütleleri yoktur.

Kütlesi olan fermiyonlar, bir arada bulunmamaları ile tanınırlar.

Kütlesi olmayan bozonlar ise sürekli bir arada bulunmak istemektedirler. “Bir arada bulunmak” şeklinde adlandırılan tutumu ezoterik bakış aşıcı ile “öncel evren yekpareliğini yaratma eğilimi” şeklinde özetlemek mümkündür.

Kısaca; kütleli olanlar yarım ve yalnız, kütlesiz olanlar tam ve “bir arada”lık eğilimindedirler.

Söz konusu tanımlar ise tek bir yeri işaret etmektedir… O yer de dinsel ortamda “cennet” başlığında betimlenen mekandır.

Özetle ışık hızı, ya da ışık, çökmüş (parçacığa dönüşmüş, maddeleşmiş, makrokozmos varlığı olmuş) dalga fonksiyonunun (yani bizlerin), makrokozmosta kalmasını, cennete geçememesini sağlayan bir gerçektir.

Makrokozmosta kalmamız için -önceki bölümlerde görüldüğü gibi- zamanın akış hızı değiştirilmekte, evren bile bükülmektedir.

Hologram teorisi budur.

“Ben genç bir fizikçiyken bu düşünceyi söyleyen herkese kesin deli derdim.” Clifford Johnson

Bu düşünce bilimsel bir teori olarak NASA bilim adamı ve “Centre for Evolutionary Computation and Automated Design” bölümü başkanı Rich Terrile ve çalışma arkadaşları tarafından yaratılmıştır. Terrile, özellikle mütedeyyin kişileri rahatsız edecek bir soruyu tartışmaya açar: “Yaratıcımız, ilahi güçlere sahip bir süper bilgisayar kullanıcısı mı?”

Terrile ve ekibinin iddiasına göre hepimiz bir bilgisayar simülasyonunun kimlikleri olabiliriz.

Albert Einstein
Geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek arasındaki fark sadece bir illüzyondan ibarettir.

Kuantum denince çok kişinin içini hafiften bir anlayamayacağına yönelik tedirginlik ürpertisi kaplasa da, aslında içerik –biraz hafifletilerek yansıtılırsa- masallarda okuyup, hoşgörülü bir tebessüm ile “Çocuklara göre şeyler” dediğimiz olaylar kadar büyüleyicidir!

Kuantum mekaniği, gerçekliğin (içinde olduğunuz hayatın, evrenin) olmadığını, gerçekliğin sadece ölçümle var edildiğini deneysel olarak ortaya koymuştur. Bilim dünyasında ilk başta inanılmaz gelen, tepkiler alan, Einstein’a “Bakmıyor olsam da Ay oradadır işte” mealinde laflar söyleten ([I can't accept quantum mechanics because] "I like to think the moon is there even if I am not looking at it”) bu gerçek, günümüzde ortodoks konumdadır ve standartlaşmış durumdadır. Artık kimi bilginler tarafından kuşku duyulan konu QM, yani kuantum olaylarının beynin içinde olduğu; evrenin ölçüm değil, bilinç tarafından, beyinde yaratıldığıdır.

ETC teorilerine göre bilinç (yani evrenimizin kişisel mimarı), standart bilimde yer aldığı şekli ile duygusuz nöronların deterministik çakışı ile ilgisizidir. Bu teorilerde bilinç, fizikte 'alan' teriminin genel olarak kullanıldığı anlamdaki bir alanla özdeş olan bir EM alandır. Bunun anlamı, bilincin sadece süreğenliğe değil, aynı zamanda uzay-zamanda bir 'uzantıya' (somut varlığa) da sahip olduğudur. Eş deyişle uzay-zamanda yeri vardır ve diğer fizik alanlar gibi işler/çalışır. Fizik alan olduğu için etkisi/tepkisi bilinebilir; ne ile karşılaşınca, nasıl davranacağı kabaca da olsa bellidir.

Elektronlar, “yük” (charge) adı takılmış bir şeyi taşıyan parçacıklardır. Bunları kaskatı zırhlı, onunla bununla çatışarak (ona-buna çarparak) var olan ve çatışmalardan sonuçlar yaratan zırh içindeki eski zaman savaşçılarına benzetelim. Bir de elektronlar (yani bizler) bizim gibi bir bedende mahpus olmayan, mikrokozmos adlı masal dünyası perileri olan kütlesizler vardır. Bunlara “kuvvet taşıyıcı temel parçacıklar” (bozonlar) denir. Eminim ki adını sıkça duyduğunuz foton, bu perilerin en ünlüsüdür. QED, iki dünya (Einstein’ın makrokozmosla ilgili teorilerinin dünyası ile kuantum mekaniğinin dünyası) arasında bir bağlantı olduğunu ortaya çıkartan (hem de kolay görsellerle gösteren) en “sıkı” kuantum branşıdır. İki dünya dediğimiz dünyalardan mikrokozmos, bizim evreni (ve de dolayısı ile bizleri, her şeyi) meydana getiren diyar olduğuna göre asıl alem, yani asıl ülkemiz, bizi var eden mekandır. Kalbimiz durup kan pompalamaya son verince, makrodan ayrılır, kendimizi orada buluveririz. Aslında mikrokozmos, o yüce gerçekliğin giriş kapısıdır.

Önceki paragraflarda belirttiğim gibi, uyuduğumuzda ya da öldüğümüzde, dalga fonksiyonuna geçeriz; bizim için evren dağılır, artık diğer alemdeyizdir. Ölme dediğimiz anda, yani diğer aleme temelli geçtiğimizde, dalga fonksiyonunun (alanımızın) hala bir frekansı vardır. Eğer ana alan ile senkronize ise –dinsel söyleme göre- Cennet’e gideriz. Değilse, frekansa uygun alan ile rezonansa girer, orada çöker, yeni bir yaşama başından başlarız. Bu yeni hayat dünya adlı planette de olur, bambaşka bir gerçeklikte de… hatta nadiren de olsa Cehennem’de… “Nadiren” dedim; çünkü evrim genelde ileri gider (frekans, genelde Ana Alan’a yaklaşır). Yaşam adlı süreçte sahip olunan frekans (titreşim yapısı), yaşanan/yüzleşilen olaylarla (genelde hayatta kalmak, zevki kovalamak ve acı çekmemek adına) bilenir, biçimlenir, gelişir; eş deyişle çoğunlukla rafine olmuştur.